จุดเปลี่ยนที่ผมบอกคือ ผมไม่ชอบงานที่ผมทำอยู่ตอนนี้ ผมเลยตัดสินใจเลิก ถอนเงินทั้งหมดที่ผมมีออกจากธนาคาร และซื้อตั๋วเครื่องบินไปภูเก็ต แค่บินไปอย่างเดียวนะครับ ไม่ได้ซื้อตั๋วกลับรัสเซีย

ลองคิดดูนะครับเด็กหนุ่มที่มีเงินเก็บ 800,000 บาท ไม่มีงาน ไม่มีรายได้ ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาไปในทิศทางไหน

ถ้าผมฉลาดพอ ผมควรซื้อรถยนต์หรือลงทุนทำธุรกิจอะไรซักอย่าง แต่อย่างที่บอกครับ ผมก็แค่คนธรรมดาคนนึง ทำไมไม่เที่ยวไปเลยละ น่าสนุกจะตาย ผมบอกตัวเองแบบนี้ครับ ณ ตอนนั้น

ผมเช่าบ้านราคา 30,000 บาทต่อเดือนเพื่ออยู่คนเดียว ขี่รถบิ๊กไบค์ราคาแพง กินอาหารดีไปนอกบ้านทุกวัน

จน 1 ปีผ่านไป

แน่นอนครับเงินเก็บของผมใกล้หมดลงเพราะผมใช้อย่างเดียวแบบไม่ได้คิดทำงานหาเงินเพิ่ม แต่โชคยังเข้าข้างผมอยู่ ผมได้งานและเริ่มธุรกิจใหม่ของผม แต่รอบนี้เป็นบริษัททัวร์

หลังจากนั้นรายได้ของผมเดือนแรกผมได้ 15,000 บาท เดือนที่ 2 30,000 บาท มากขึ้นเรื่อยๆในเดือนถัดไป

ใช่ครับ ผมสามารถหาเงินได้แล้ว ชีวิตผมดีขึ้น ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง....

เกิดโรคระบาดขึ้นจากโคโรน่าไวรัส ที่เราเรียกกันโควิดแหละครับ เกิดการปิดประเทศทั่วโลกโดยห้ามใครเข้าออก ธุรกิจการท่องเที่ยวในไทยถึงทางตันเพราะลูกค้าเดินทางไม่ได้ ทุกอย่างที่จองมาทั้งปีนี้และปีหน้ายกเลิกหมด

ผมเห็นข้อความแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ผมรู้ทันทีว่าอีกไม่นานผมต้องไม่มีเงินอีกแน่ๆ

ผมเครียดมากครับ ผมเริ่มออกกำลังกายเพราะผมมีเวลามากขึ้น พยายามโทรหากองทุนเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือผมที่เปนคนต่างชาติธรรมดาๆคนนึงเลยครับ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขารู้ว่าผมมี PhD ด้านการตลาด ความคิดของพวกเขาเลยเปลี่ยน พวกเขาแย่งกันเพื่อดึงตัวผมเข้าไปทำงานด้วย

ผมไม่แบ่งเงินบริจาคมาใช้และผมไม่นำเงินบริจาคไปใช้เพื่อการลงทุนใดๆทั้งสิ้น ผมทำเป็นงานอดิเรกโดยไม่หวังผลตอบแทนในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ของผม

ใช่แล้วครับ ตารางการทำงานของผมแน่นมาก จันทร์-ศุกร์ผมทำงาน ออกกำลังกาย ส่วนเสาร์-อาทิตย์ผมช่วยเหลือเด็กยากไร้

แต่ไม่เป็นไรครับ ผมเหนื่อยแต่ผมคิดว่ามันคุ้มค่าเพราะอย่างน้อยผมก็เป็นหนึ่งในหลายๆคนที่ทำให้ประเทศไทยดีขึ้นด้วยมือของผมเอง